Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο. Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή.
Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ.
Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν' απομακρυνθεί από τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο.
- Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια!
Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα!
Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο. Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. Την ίδια στιγμή ερωτεύτηκε την χρυσή του κόμη.
- Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;
- Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι υποφερτή. Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;
- Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.
- Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ.
- Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;
- Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.
- Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.
Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:
- Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;
- Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.
Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους . Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.
Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.
- Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ' έχω ερωτευθεί και θα ήθελα να μείνω εδώ για πάντα.
- Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.
- Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.
Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο. Την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή.
Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους περαστικούς με τη σκιά των δέντρων της.
( Συγγραφέας αγνωστος …. Το εχω από 2005)
( Συγγραφέας αγνωστος …. Το εχω από 2005)
27 σχόλια:
καλημερα ενα πολυ ομορφο παραμυθι με τον πρωινο μου καφε. μπραβο.
Πολύ τρυφερό, μελαγχολικό και συγκινητικό…
Αλλη μια παρόμοια συγκινητική
Η ραγισμένη στάμνα
Ο μαθητής ενός Γκουρού έκανε και τη δουλειά του νεροκουβαλητή. Το νερό το έφερνε απ' την πηγή στο σπίτι του δασκάλου, με δύο στάμνες, κρεμασμένες από ένα μακρύ κονταρόξυλο στηριγμένο στους ώμους. Η μία στάμνα είχε ρωγμή, ενώ η άλλη ήταν εντάξει και πάντα έφερνε όλο το νερό στο σπίτι. Η στάμνα με τη ρωγμή έφερνε μόνο το μισό νερό. Δυο χρόνια, καθημερινά ο μαθητής έφερνε στο σπίτι μόνο μιάμιση στάμνα νερό. Βεβαίως η γερή στάμνα περηφανευόταν για τα κατορθώματά της, αλλά η ελαττωματική στάμνα ένιωθε ντροπή και ήταν πολύ δυστυχισμένη γιατί δεν έκανε τη δουλειά της όπως θα έπρεπε. Μια μέρα, δίπλα στην πηγή η στάμνα με το κουσούρι, μίλησε στον νεροκουβαλητή και είπε:
"Σου ζητώ συγνώμη, νιώθω τύψεις απέναντί σου".
"Γιατί; Τι έγινε;".
"Στη διάρκεια των δύο χρονών, μπόρεσα να κουβαλήσω στο σπίτι μόνο το μισό νερό. Εξ αιτίας αυτής της ρωγμής έχανα το άλλο μισό στο δρόμο, απ' την πηγή στο σπίτι. Αυτό το ελάττωμά μου, δε σου έδωσε τη δυνατότητα να έχεις το καλύτερο αποτέλεσμα του κόπου σου", είπε η στάμνα με στενοχώρια.
Ο μαθητής του Γκουρού ένιωσε λύπη για την παλιά ραγισμένη στάμνα και αφού ήταν καλός άνθρωπος, είπε:
"Τώρα, όταν θα επιστρέφουμε στο σπίτι του δασκάλου, θέλω να προσέξεις τα όμορφα λουλούδια στον δρόμο προς το σπίτι".
Πράγματι, από τη μια πλευρά του δρόμου είχε πολύ όμορφα λουλούδια και η στάμνα τα είδε. Τότε ο νεροκουβαλητής σταμάτησε και είπε:
"Ελπίζω να αντιλήφθηκες, πως τα λουλούδια φυτρώνουν μόνο απ' τη δική σου πλευρά και όχι από την πλευρά της γερής στάμνας. Εγώ από την πρώτη στιγμή ήξερα για το ελάττωμά σου και το χρησιμοποίησα προς όφελος. Έσπειρα λουλούδια από την πλευρά σου και εσύ κάθε μέρα τα πότιζες με τη ρωγμή σου. Έτσι, στη διάρκεια των δύο ετών, μάζευα όμορφα λουλούδια για να στολίζω το τραπέζι του δάσκαλού μου. Χωρίς εσένα, έτσι όπως είσαι με ελάττωμα, δε θα είχαμε αυτή την ομορφιά στο σπίτι"
Καλημερα Ελενα. Οπως παντα ξερεις να πρωτοτυπεις και να συγκινεις με ωραιες αναρτησεις. Ηταν μια συγκινιτικη ιστορια και δεν την ειχα ξαναδιαβασει. Και εγω σαν τον φιλο μου τον θαναση με τον πρωινο καφε την απολαυσα
Αχ βρε συννεφάκι, είδες τι παθαίνει κανείς πάνω στην καψούρα του; Ενώ αν άφηνες να περάσει ο καιρός, να δεις που θα σε έδιωχνε μόνη της η χρυσή, γιατί της κρύβεις και τον ήλιο και δεν μπορεί να πάρει χρώμα...
(ουπς σόρυ..είπα να το ελλαφρύνω λιγουλάκι...)
Φιλούμπες :-)
Πολύ όμορφη και τρυφερή ιστορία Korinoskilo.Tα παραμύθια έχουν μέσα τους διδάγματα και σοφία, δοσμένα με τέτοιο τρόπο, που αγγίζουν την ψυχή και του πιο ψυχρού αναγνώστη.
Καλημέρα :)
η αγαπη δεν πεθαινει ποτε.Μεταμορφωνεται
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!
καλημερα!
Το διάβασα το ξαναδιάβασα και με θύμωσε στο τέλος.Αυτό δεν είναι αγάπη.Είναι χειραγώγηση.Οταν αγαπάς δεν επιτρέπεις στον άλλο να καταστραφεί για σένα ακόμη κι αν είναι τόσο ανασφαλής που μόνο έτσι θα δικαιωθεί.
Καλημέρα όμορφη!
μεταμορφώθηκαν σου λέει η ιστορία, γίναν ένα και κάτι άλλο
Οχι δε γίναν εναν.Δυο μείναν. Ο λόφος και το λουλούδι.Και γιατί να μεταμορφωθούν? Γι αυτό που ήταν δεν αγαπήθηκαν? Αν εγώ σε αγαπήσω σαν αμμόλοφο γιατί να θέλω να σε κάνω ανθοκήπιο?
όταν αγαπιούνται δυο μη μου πεις ότι ο ένας δεν επηρρεάζει τον άλλον; ίδιοι είμαστε πριν και ίδιοι μετά; Αλλάζουμε και αυτοβούλως και παρά την θέλησή μας. Αλλά είναι και πώς θα το δεις, ειδικά αν είσαι εξωτερικός ουδέτερος παρατηρητής
@θαναση ........ καλημερα ...και μενα μ αρεσουν τα πρωινα παραμυθια :))
@ραπανακι ....... :))
@τυλερ ...... ναι τελειο και αυτο το εχω :)))
@αλτερ ........ δικη μου χαρα οταν το απολαμβανετε :))
@καλλινακι ........... με την ελαφρωτητα το εκανες πιο βαθυ .... μερσι :))))
@λυκος ........ πιστευω παντα πως μεσα απο τετοιες ιστοριες μαθενεις πολλα :))))
@γνωστος ......... ετσι :)
@ασετον ...... μια φορα θα τα διαβαζεις:Ρρρρ
@γενικος ( δεν ειναι μπλοκερ... ειμαστε ολοι εμεις) η ιστορια εχει πολλες οψεις και αποψεις και πτυχες που μπορουν να αναλυθουν.... ο καθενας μας παντα σε οποιαδηποτε ιστορια βλεπει αυτο που 8ελει ..... και αυτο ειναι και το μαγευτικο :)))
την καλημερα μου σε ολους ....φιλια :))
Καλημέρα σας κυρία μου! Με ρομαντισμό και μελαγχολία βλέπω ξεκίνησε το Σαβ/κο σας!Γιατί καλέ? ποιος σε πίκρανε να τον σκοτώσω?
Tyler τον αλλάζει δε τον κάνει αγνώριστο. Η ένσταση μου είναι στην άνευ ορίου αυταπάρνηση. Πάντα κάτι κρύβει πίσω της. Και συνήθως αυτό που κρύβει είναι τεράστια ανασφάλεια. Ποιός τόσο ανασφαλής μπορεί να αγαπήσει πραγμάτικα επειδή το θέλει κι όχι επειδή το έχει ανάγκη?
Πολύ μ'άρεσε αυτό το κειμενάκι!
Βλέπω άλλαξες και background. Παιδικό δεν είναι!
Πολύ χαρούμενο ωστόσω!
Και Πασχαλινό, μην ξεχνιόμαστε!
Καλό απόγευμα!!
Κι εγώ νόμιζα θα μας μιλήσεις για τη λασποβροχή. (η οποία δεν ήρθε, έγινε κι αυτή ποιος ξέρει τι).
με το ασετόν
μια ιστορία έχει πολλές αγαγνώσεις ανάλογα πώς την βλε΄πει κανείς. Μετα από λίγο καιρό, η υγρασία θα ξαναγίνει το συνεφάκι, η βλάστηση θα ξεραθεί και ο λουλουδιασμένος λόφος θα ξαναγίνει αμμόλοφος. Οπως σε μια σχέση: Εφόσον επέλθει κορεσμός μπορεί να διαλυθεί και ο καθείς να τραβήξει ξανά τον δρόμο του
@λεων .......... ααααα οχι!! οτι ειναι να σκοτωσω .... θα το σκοτωσω εγω κυρια μου :Ρρρ
@αραχνι ..... ναι παντα παιδικα βαζω .... ελπιζω μην με αντιγραψουν παλι :Ρ
@τσαουσα ..... δεν ειδαμε εδω λασποβροχη..... και αν ηρ8ε... το τουτου μου ειναι τοσο βρομικο που παλι δεν θα το καταλαβενα :Ρ
πολ΄λυ ωραία ιστορία με ωραίο νόημα
νάσαι καλά χάρηκα
Πολυ ωραιο
γυναικα πρεπει να το εγραψε και με μικρη ηλικια θαρρω
δεν ξέρω ποιός το έγραψε αλλα όποιος και να το έγραψε έχει πολύ ταλέντο πολυ καλό
καλη σου νύχτα
Μπορώ να κλάψω....;Υπέροχη ιστορία,υπέροχη φωτογραφία.Στην έκλεψα!Να είσαι καλά παιδάκι μου που γι άλλη μια φορά με συγκίνησες.Ξύπνα λέμεεεεεεεε!Υπναρού... άδικα σε περιμένω!
@χοουμ ...... καλως ηρ8ες ..χαιρομαι που σ αρεσε :))
@σκουλιξ ...... αυτο πρεπει να το τεκμιριοσεις :Ρ
@γιαννη ........ ετσι :))
@αζαζζζουυυυ ........ θα σε βαρεσω λεμε :Ρ
καλημερες σε ολους :)))
ξεχασα ....... οσους αρεσουν τετοια ,,παραμυθια,, ... υπαρχει και το αγαπημενο μου στις πρωτες αναρτησεις
http://taksidia-kai-ta-ksidia.blogspot.com/2007/05/blog-post_17.html
To ξύλο επειδή κλαίω θα το φάω ή επειδή έκλεψα τη φώτο;;;;;;;;;
:P
epidi kles bre .... xstika gia tin foto :p
tha tin pliroseis akriba :ppppppp
xxaxaxaxaxaxa
Δημοσίευση σχολίου